Prawo czy leworęczny
Między 6 a 12 miesiącem dziecko zazwyczaj ujawnia pewne aktywności, mogące sugerować, która ręka jest dominująca. Zwykle można zauważyć, że niemowlę daje pierwszeństwo jednej ręce, ale po kilku miesiącach czyni to samo z drugą ręką. Natomiast część dzieci przed ukończeniem 1 roku życia jednakowo chętnie posługuje się obiema rękami. Okazuje się, że dopiero w wieku 2-3 lat możemy nabrać pewności co do tego, którą ręką będzie posługiwać się nasze dziecko. Przewaga jednej ręki jest po części prawdopodobnie uwarunkowana genetycznie, a nie bez związku pozostają czynniki środowiskowe, wychowanie, wpływy kulturowe. Leworęczność jest częściej spotykana u chłopców i częściej u osób upośledzonych umysłowo. U dzieci ze szkół specjalnych stwierdza się 12 % odsetek leworęczności, podczas gdy w szkołach normalnych leworęczność stwierdza się w ok. 5% dzieci. Ale bezzasadny jest związek między leworęcznością, a opóźnieniem rozwoju, mówieniem i umiejętnością czytania. Leworęczność nie jest całkowitym przeciwieństwem praworęczności, gdyż dzieci używają na zmianę lewej i prawej ręki, choć dominuje ręka lewa. Władanie lewą lub prawą ręką jest wyrazem przewagi prawej lub lewej półkuli mózgu. Leworęczni, których dominująca prawa półkula odpowiedzialna jest poza tym za poczucie przestrzeni, często osiągają sukcesy w architekturze bądź sporcie. Stosowane zwłaszcza w przeszłości drastyczne metody mające na celu zmuszenia dziecka do używania prawej ręki, wywoływały zaburzenia emocjonalne, stąd wziął się inny przesąd o związku leworęczności z jąkaniem się.